LAVI INTER NI LA PIEDOJN
Antônio Iraildo Alves de Brito, SSP
Dum nia vivo ni kutime pli petas ol dankas. Ni same kutimas rigardi fikse nur la mankojn de aliaj kaj forgesi ties kvalitojn. La hodiaŭa liturgio sugestas al ni aliajn sintenojn. La donacemo estas unu el ili.
Ŝajnas eĉ strange paroli pri donacemo dum estas kutime diri: “Ĉio havas sian prezon”. La leciono de Piedlavo, male, nin instruas agi seninterese. Per tiu gesto, Jesuo revoluciigas tiaman kutimon: servanto aŭ disĉiplo havis la devon lavi la piedojn respektive de sia sinjoro kaj majstro. Fakte, la logiko de la Dia Regno ne estas egala al la logiko de mondaj potenculoj. Eble pro tio estas tiom malfacile kompreni kaj, plie, vivi la mesaĝon de Kristo.
Estas malfacile sed ne maleble. Ni ĝin travivas ofte. Ĝi estas rilata al malgrandaj ĉiutagaj agoj kiuj estas tre donacemaj kaj pro tio ni ne perceptas: bon-matena saluto, rideto, brakumo, aŭskultemo, silento antaŭ okazo je kiu la vorto estas senbezona (ekzemple: malsano, doloro, morto). La donacemo ne atendas pagon, pro tio ĝi estas tiom alta.
Malgraŭ ŝajni nekredeblaj, gestoj tiel malgrandaj kiel tiuj markas nian ekziston. Se ni atentas la komentojn diritaj post unu homo mortas, ni rimarkos, ke tiuj komentoj rakontas tiajn gestojn.
La grandaj agoj eniras la formalajn paroladojn, ne la parolojn kiuj naskiĝis el la koro: “Iam li pretigis tian teon al ni”; “Ŝi nin akceptis tre bone, kuiris bonegan manĝaĵon”; “Li ĉiam estis preta helpi”; “Ŝi estis bonkora persono”. Simile aperas aliaj multaj paroloj.
Ĉi-sence, mediti pri la Piedlavo signifas pensi pri niaj eŭkaristiaj gestoj. Hodiaŭ estas la eŭkaristia tago: dankesprimo, profunda, pura kaj daŭra pro la ricevitaj gracoj. La eŭkaristia komunio transpasas la murojn de preĝejo, de domo, de sankta ejo. Ne ekzistas unu eŭkaristio en la preĝejo kaj alia en la socia vivo, ĝi estas io nedividebla dum la vivo. Tiu estas la plej grava leciono pri la donacemo kiu proksimigas la ĝojon de la Regno.
Kiu lernas tiun lecionon ne restas senmove antaŭ mondo avida je mono, violenta kaj aroga. Lavi la piedojn unu al la aliaj signifas vivi nian alvokiĝon kundividi la panon de l’ vivo, de l’ tablo, de l’ beleco, de l’ amo. Ĉio estas Dia graco!
Dimanĉa liturgia faldfolio “O Domingo”, jaro 34-a, n-ro 17, la 09-a de aprilo 2009
********************************
LAVAR OS PÉS UNS DOS OUTROS
Antônio Iraildo Alves de Brito, SSP
Na vida costumamos mais pedir do que agradecer. Temos igualmente a mania de fixar o olhar apenas nos defeitos dos outros e esquecer as qualidades. A liturgia de hoje nos sugere outras atitudes. A gratuidade é uma delas.
Pode até parecer estranho falar de gratuidade quando é comum dizer: “Tudo tem seu preço”. A lição do Lava-pés, ao contrário, ensina-nos a agir desinteressadamente. Com esse gesto, Jesus revoluciona uma ordem vigente: o servo ou o discípulo é que tinham a obrigação de lavar os pés do senhor e do mestre. De fato, a lógica do Reino de Deus não se iguala à lógica dos poderosos do mundo. Por isso, talvez, seja tão difícil compreender e, mais ainda, viver a mensagem de Cristo.
É difícil, mas não impossível. Nós a vivenciamos com freqüência. Ela tem a ver com pequenas ações cotidianas que, de tão gratuitas, nem percebemos, como um bom-dia, um sorriso, um abraço, uma atitude de escuta, um silêncio diante de uma situação em que a palavra é dispensável, por exemplo na doença, na dor, na morte. A gratuidade não espera nada em troca, daí a sua grandeza.
E, por incrível que pareça, são pequenos gestos assim que marcam a nossa existência. Se prestarmos atenção nos comentários emitidos quando uma pessoa morre, veremos que geralmente relatam gestos desse tipo.
Os grandes feitos entram nos discursos formais, não nas conversas nascidas do coração: “Um dia ele fez aquele chá para nós”; “Ela nos recebeu muito bem, preparou uma comida tão deliciosa”; “Estava sempre disposto a ajudar”; “Era uma pessoa de bom coração”. E assim teríamos outras tantas falas.
Nesse sentido, meditar sobre o lava-pés é pensar em nossos gestos eucarísticos. Hoje é o dia da eucaristia: ação de graças, ato de profundo agradecimento, de pura e permanente gratidão. O ato da comunhão eucarística ultrapassa as paredes da igreja, da casa, do espaço sagrado. Não há uma eucaristia na igreja e outra na vida social, ela é algo contínuo na vida. É a lição por excelência da gratuidade que antecipa a alegria do Reino.
Quem aprende essa lição não se conforma a um mundo ganancioso, violento e prepotente. Lavar os pés uns dos outros é viver nossa vocação para a partilha do pão da vida, da mesa, da beleza, do amor. Tudo é graça de Deus.
Folheto dominical O Domingo, ano 34, nº 17, remessa V, dia 09/04/2009
