Misio en la Metropoloj 2012

MISSIO METROPOLIS estas iniciato de la Papa Konsilio por la Nova Evangelizado por doni ateston de kredo, aparte en grandaj eŭropaj urboj.
Ĝi karakteriziĝas per la realigo de komunaj kaj samtempaj iniciatoj, kiuj okazas dum la ordinara paŝtista agado per specifaj sindevigoj favore al formado.
En la Karesmo 2012 okazis la unua publika evento proponita al la urboj: ekde la Cindromerkredo dum la tuta Karesmo en 12 eŭropaj urbegoj okazis publika legado de la Evangelio laŭ sankta Marko, de la libro ‘‘Konfesoj’’ de sankta Aŭgusteno, paŝtistaj instruoj, karitataj agadoj kaj pentofara maldormo. La koncernataj urboj estis Barcelono, Bruselo, Budapeŝto, Dublino, Kolonjo, Lisbono, Liverpolo, Parizo, Torino, Varsovio, Vieno kaj Zagrebo.
Per internacia kunlaboro eblas disponigi ĉi tie kolekton de E-tradukoj rilate al la Misio en metropoloj. Temas pri origine kroatlingvaj tekstoj de prof-ro Ivan Golub tradukitaj al Esperanto kaj el ĝi al diversaj lingvoj fare de esperantistoj: Armando Zecchin (itala), Bogusłav Sobol (pola), Daniel Chevalier (franca), Doris Legat (germana), Luz Vaszquez (kataluna), Marija Belošević (Esperanto), Mike Leon (angla), Vitor Luiz Rigoti Dos Anjos (portugala).
Fonto: http://www.ikue.org/missio/missio2012.htm
*********************************************************
ESPERANTO
La establado de la Apostoloj
Marko, la verkinto de la unua Evangelio, la unua, ni dirus, biografisto de Jesuo, diras (Mar 3,13), ke Jesuo fondis Dekduopon, kiun li nomis la Apostoloj. En tre mallonga teksto li listigas ĉiujn esencajn elementojn: kiun li alvokis kaj per kia celo:
“Kaj li supreniris la monton, kaj alvokis tiujn, kiujn li mem volis; kaj ili venis al li. Kaj li elektis dek du, kiujn li nomis apostoloj, por ke ili estu kun li, kaj por ke li dissendu ilin por prediki, kaj havi aŭtoritaton por elpeli la demonojn: kaj Simonon li alnomis Petro; kaj Jakobon, filon de Zebedeo, kaj Johanon, fraton de Jakobo, li alnomis Boanerges, tio estas, Filoj de tondro; kaj Andreon kaj Filipon kaj Bartolomeon kaj Mateon kaj Tomason, kaj Jakobon, filon de Alfeo, kaj Tadeon, kaj Simonon, la Fervorulon, kaj Judason Iskariotan, kiu poste perfidis lin.” (Mak 3,13-19).
“Jesuo invitis tiujn kiujn li mem volis.” Esti apostolo signifas esti invitita. Laŭ kiuj mezuroj? Laŭ la mezuroj de Jesuo. Kaj tio estas “kiujn li volis.” Li ne invitas ilin pro gento. En la Malnova tekstamento gento de sacerdotoj konsistigis unu el la dekdu gentoj de Israelo, la genton de Levio. Per naskiĝo oni iĝis sacerdoto. En la Nova Testamento apostolo iĝas per elekto, la elekto de Jesuo. Kaj per persona respondo kaj per ordinigo.
“Kaj ili venis al Li.” La invititoj respondis. Iuj povis ankaŭ ne respondi. Invito por iĝi apostolo ne estas devigo. Al tiu invito oni respondas libere. La respondo estas deklaro de la libereco.
Per kiu celo Jesuo invitis la apostolojn?
“Kaj li fondis la dekduopon por ke ili estu kun Li.” Unue de la apostoloj estas postulate ke ili estu kun Jesuo. Pro kiu celo? Kiel sklavoj? Ne. Li diris al ili ĉe la lasta vespermanĝo:
“Mi ne nomas vin sklavoj, sed amikoj.”
La apostoloj estas amikoj de Jesuo. La episkopoj estas posteŭloj de la apostoloj, sacerdotoj estas iliaj kunlaborantoj. Sekve, la sacerdoto unuavice estas la amiko de Jesuo Kristo. Lia unua kaj ĉefa tasko estas esti kun Jesuo. La sacerdoto estas amiko de Jesuo Kristo en speciala maniero. En la latina lingvo ekzistas termino “amicus – amiko” kaj “amicissimus – maksimuma amiko.” Ĉiu kristano estas “amicus Iesu – amiko de Jesuo,” kaj la sacerdoto estas “amicissimus Iesu – maksimuma amiko de Jesuo.”
Sekve, kien celo pro kiu Jesuo fondis la apostolojn Marko citas “por sendi ilin ke ili prediku.” Esti sendita troviĝas en la nomo de la apostolo ĉar ĝi devenas de la greka vorto apo-stello – mi sendas. Ilia tasko estas esti sendito de Jesuo Kristo. “Por Kristo ni estas senditoj,” diras Paŭlo. Tio koncernas la apostolajn posteŭlojn episkopojn kaj episkopajn kunlaborantojn – sacerdotojn. “La episkopo devas prediki – episcopum opportet praedicare.” Kiel kunligi la celojn “esti kun li” kaj “esti sendita.” Ĉu eblas samtempe kaj samloke realigi “esti kun Jesuo” kaj “esti sendita de Jesuo Kristo.” Eblas. Jesuo diris: “Mi estas kun vi ĝis la fino de la mondo.” Li invitis ilin por esti kun li, kaj ili respondis kaj nun li sendas ilin sed per la fakto ke li estas kun ili kien ajn ili iras.
La celo de la sacerdoto kaj lia tasko estas: Esti kun Jesuo, por esti sendita de Jesuo.
Kiel rektoro de la Ĉefdioceza granda seminario en Zagreb (1969-1972) min gvidis la evangeliaj vortoj pri la invito al la apostoloj “(Jesuo) Li alvokis tiujn, kiujn li mem volis; kaj ili venis al li. Kaj li elektis dek du, por ke ili estu kun li, por ke li dissendu ilin por prediki” (Mar 3,13-14). En tiu konteksto mi demandis ĉiun kandidaton por sacerdotiĝo, ĉu vi estas preta “esti kun Jesuo” kiel supera amiko kaj esti sendita prediki.
Ivan Golub, prof-ro
Propono kaj invito
Marko, la verkisto de la plej mallonga evangelio, detale raportas pri la kazo de obsedito de diablo (Mar 5, 1-20). La lasta fragmento aparte kaptis mian atenton:
“Kiam li (Jesuo) eniris en la ŝipeton, la obsedito petegis lin, ke li povu esti kun li. Kaj li ne permesis al li, sed diris al li: Iru hejmen, al la viaj, kaj rakontu al ili ĉion, kion faris la Eternulo por vi, kaj kiel Li kompatis vin. Kaj li foriris, kaj en Dekapolis komencis disfamigi ĉion, kion faris Jesuo por li; kaj ĉiuj miregis.” (Mar 5,18-20).
La persono liberigita de obsedo proponas sin al Jesuo por esti kun Li. Jesuo tamen diras, ke li iru hejmen. Aliloke la sama Marko skribas ke Jesuo establis la disĉiplojn apostolojn por ke ili estu kun Li. Kaj li vokis ilin laŭnome (Mar 3, 13-19).
Ĉi tie ni trovas kaj proponon kaj inviton. La liberigito de la diablo proponas sin esti “apostolo”, ke li estu kun Jesuo. Sed Jesuo ne invitas lin.
La dekduopon li invitas. Neniu el ili mem proponis sin: “Vi ne elektis min, sed mi elektis vin.” – diras Jesuo.
La apostoloj plu ekzistas en episkopoj kaj en iliaj kunlaborantoj, sacerdotoj. Ankaŭ hodiaŭ ili estas invitataj, ili ne proponas sin mem, sed ili respondas al alvoko.
Dro Ljubomir Maraković, laiko, demandita de ni, liaj lernantoj kial li ne estas sacerdoto, respondis:
“Mi neniam pensis pri tio.”
Li ne estis invitita. Li mem ne proponis sin.
Ivan Golub
*********************************************************************
KROATA
Ustanova apostola
Marko, pisac vremenski prvog evanđelja, prvi, rekli bismo, Isusov životopisac, kazuje (Mk 3,13), da je Isus ustanovio Dvanaestoricu, koje je prozvao apostolima. U krajnje kratkom zapisu navodi sve bitne sastavnice: koga je pozvao i s kojom svrhom:
„Uziđe na goru i pozove koje sam htjede. I dođoše k njemu. I ustanovi dvanaestoricu  budu s njime i da ih šalje propovijedati s vlašću da izgone đavle. Ustanovi dakle dvanaestoricu: Šimuna kojemu nadjenu ime Petar, i Jakova Zebedejeva i Ivana, brata Jakovljeva, kojima nadjenu ime Boanerges, to jest sinovi groma, i Andriju i Filipa i Bartolomeja i Mateja i Tomu i Jakova Alfejeva i Tadeja i Šimuna Kananajca i Judu Iškariotskoga, koji ga izda.“ (Mk 3,13-19).
„Isus pozva koje sam htjede.“  Biti apostol znači biti pozvan. Po kojem mjerilu? Po Isusovom mjerilu. A to je „koje On htjede.“ Ne poziva ih po rodu. U Starom Zav jetu red svećenika tvorilo je jedno od dvanaest izraelskih plemena, pleme Levitsko. Svećenikom se je bilo rođenjem. U Novom zavjetu apostolom biva se izborom, Isusovim izborom. I osobnim odazovom. Biva se ređenjem.
„I dođoše k njemu“. Pozvani su se odazvali. Mogli su se ,neki, i ne odazvati. Poziv za apostola nije prisila. Na poziv se odgovara slobodno. Odaziv je iskaz slobode.
S kojom je svrhom Isus pozvao apostole?
„I ustanovi dvanestoricu da bude s njime“. Prvo što se traži  od apostola jest da budu s Isusom. U kojem smislu? Kao sluge? Ne. Reći će im kod oproštajne večere:
«Ne zovem vas slugama, nego prijateljima.»
Apostoli su Isusovi prijatelji. Biskupi su nasljednici apostola, svećenici su njihovi suradnici. Prema tome, svećenik je u prvom redu prijatelj Isusa Krista. Prva i osnovna njegova zadaća jest biti s Isusom. Svećenik je prijatelj Krista Isusa na poseban način. U latinskom postoji izraz «amicus – prijatelj» i «amicissimus – vrhunski prijatelj.» Svaki je kršćanin «amicus Iesu – prijatelj Isusov», a svećenik je «amicissimus Iesu – vrhunski prijatelj Isusov.»
Nadalje, kao svrhu zbog koje je Isus ustanovio apostole Marko navodi « i da ih šalje  propovijedati».  Biti poslan je u samome imenu apostol jer dolazi od grčke riječi apo-stello – šaljem. Njihova je zadaća biti poslanik Isusa Krista. «Za Krista smo poslanici», reći će Pavao. To vrijedi za apostolske nasljednike biskupe i biskupske suradnike svećenike. «Biskup treba propovijedati – episcopum opportet praedicare.» Kako spojitii svrhu „da budu s njime“ i „da ih šalje“. Je li moguće istovremeno i istoprostorno ostvariti „biti s Isusom“ i biti poslan od Isusa“. Jest. Isus je rekao: „Ja sam s vama do svršetka svijeta“ . Pozvao ih je da budu  s njime i odazvali su se i sada ih šalje s time da je on s njima kamogod išli kada god išli.
Svrha svećenika i  zadaća svećenikova jest: Biti s Isusom, biti poslan od Isusa.
Kao rektor Nadbiskupskog bogoslovskog sjemeništa u Zagrebu (1969-1972) vodio sam se  riječima Evanđelja o pozivu apostola: «(Isus) pozove koje sam htjede. I dođoše k njemu. I ustanovi dvanaestoricu da budu s njime i da ih šalje propovijedati.»(Mk 3,13 – 14). U  tom sam smislu pitao svakog pristupnika svećeničkom ređenju, je li voljan «biti s Isusom»  kao vrhunski prijatelj i biti poslan propovijedati.
Ivan Golub
Ponuda i poziv
Marko, pisac najkraćeg evanđelja, opširno pripovijeda o slučaju opsjednutog od đavla (Mk 5, 1-20). Zaključni ulomak osobito me je zaokupio:
„Kad je (Isus) ulazio u lađu, onaj što bijaše opsjednut molio Ga da  bude uza Nj. No On mu ne dopusti, nego mu reče: ‘Pođi kući k svojima pa im javi što ti je učinio Gospodin, kako ti se smilovao. On ode i počne razglašavati po Dekapolu što mu učini Isus. I svi su se divili“ (Mk 5, 18-20)
Od opsjednuća oslobođeni nudi se Isusu da bi htio biti s njime. Isus mu, međutim, kaže neka ide kući. Na drugom mjestu isti Marko piše kako je Isus ustanovio učenike apostole da budu s njime. I pozvao ih imenom (Mk 3, 13-19).
Ovdje imamo ponudu i poziv. Oslobođeni od đavla nudi se za «apostola», da bude s Isusom. Ali Isus ga ne poziva. Dvanaestoricu je pozivao. Ni jedan se nije nudio: «Niste vi izabrali mene, nego ja vas.»- kaže Isus.
Apostoli traju u biskupima i njihovim suradnicima svećenicima. I danas oni bivaju pozvani, ne nude se, nego se odazivlju.
Dr. Ljubomir Maraković, uzoran svjetovnjak, upitan od nas svojih đaka kako to da nije postao svećenik, odgovorio je:
«Nikada nisam na to pomislio.»
Nije bio pozvan. Sam se nije nudio.
Ivan Golub
**********************************************************
ITALA
Gesù istituisce il collegio apostolico.
Marco, l’autore del primo Vangelo, il primo, verrebbe da dire, biografo di Gesù, dice  (3,13), che Gesù formò il gruppo dei dodici che chiamò Apostoli.
“Salì poi sul monte, chiamò a sé quelli che egli volle ed essi andarono da lui. Ne costituì Dodici che stessero con lui e anche per mandarli a predicare e perché avessero il potere di scacciare i demòni. Costituì dunque i Dodici: Simone, al quale impose il nome di Pietro; poi Giacomo di Zebedèo e Giovanni fratello di Giacomo, ai quali diede il nome di Boanèrghes, cioè figli del tuono; e Andrea, Filippo, Bartolomeo, Matteo, Tommaso, Giacomo di Alfeo, Taddeo, Simone il Cananèo e Giuda Iscariota, quello che poi lo tradì” (Marco 3,13-19)
“Geŝù chiamò a sé quelli che egli volle”. Essere apostolo significa essere chiamato. In quale misura? Nella misura di Gesù. E ciò si scopre in “quelli che egli volle”. Egli non li chiama a sé per la appartenenza ad un popolo. Nel Primo Testamento i membri del ceto sacerdotale appartenevano ad una delle 12 tribù di Israele, quella di Levi. Per nascita si diventava sacerdoti. Nel Nuovo Testamento, apostolo si diviene per elezione, la elezione di Gesù. E per personale accettazione e per ordinazione.
“Ed essi andarono da lui”. Gli invitati accettarono. Essi potevano anche rifiutare. L’ invito di diventare apostolo non è obbligante. A questo invito si risponde liberamente. La risposta è proclamazione della libertà.
Per quale compito Gesù invita gli Apostoli?
“Ne costituì Dodici che stessero con lui”. Il primo compito degli Apostoli è stare con Gesù. A quale fine? Come schiavi? No Egli dirà a loro durante l’Ultima Cena: “Non vi ho chiamati schiavi, ma amici”.
Gli apostoli sono amici di Gesù. I vescovi sono i successori degli apostoli, i sacerdoti sono i loro collaboratori. Suo primo e principale compito è “stare con Gesù”. Pertanto, anche il sacerdote è amico di Gesù Cristo in maniera speciale. Nella lingua latina esiste il termine “amicus = amiko” e “amicissimus – amicis­simo”. Ciascun cristiano è amico di Gesù“; e il sacerdote è  “amicissimus Iesu – amicissimo  di Gesù”.
Pertanto, come scopo per il quale Gesù fondò il collegio apostolico, Marco indica “e anche perché andassero a predicare”.
‘Essere mandato’ è già il senso della ‘parola apostolo’ perché essa deriva dalla parola greca “apo-stello” (io mando). La loro caratteristica è “essere mandati da Gesù Cristo. “Per Cristo noi siamo mandati”, dice Paolo. Ciò riguarda i successori degli apostoli, i vescovi, e i collaboratori dei vescovi – i sacerdoti. “Il vescovo deve predicare – episcopum oportet praedicare.”
Come collegare gli scopi “stare con lui” e “essere mandato” da lui? E’ mai possi­bile nello stesso tempo e nello stesso luogo realizzare “stare con Gesù” e “essere mandato da Gesù”? E’ possibile! Gesù disse: “Io sono con voi fino alla fine del mondo”. Egli li invitò perché stessero con lui, ed essi accettarono ed egli ora li manda, ma soltanto perché egli è con loro ovunque essi vadano.
L’ideale del sacerdote e suo compito è:  “stare con Gesù per essere mandato da Gesù”.
“Quale rettore del grande seminario dell’arcidiocesi di Zagabria (1969-1972) mi guidarono le evangeliche parole dell’invito agli apostoli” (dette da Gesù). “chiamò a sé quelli che egli volle ed essi andarono.  Ed egli ne elesse dodici perché stessero con lui, perché li mandasse a predicare” (Mc 3,13-14).
In questo contesto io domandavo a ciascun candidato al sacerdozio: tu sei pronto a “stare con Gesù” quale incondizionato amico ed “essere mandato a predicare”?
Ivan Golub
Proposta e invito
Marco, l’evangelista del vangelo più corto, riporta in maniera dettagliata il caso di un posseduto dal diavolo (Mc 5, 1-20). Attira la mia attenzione l’ultima parte:
“… Com’egli saliva sulla barca, l’uomo che era stato indemoniato lo pregava di poter stare con lui. Gesù non glielo permise, ma gli disse: «Va’ a casa tua dai tuoi, e racconta loro le grandi cose che il Signore ti ha fatte, e come ha avuto pietà di te». Ed egli se ne andò e cominciò a proclamare nella Decapoli le grandi cose che Gesù aveva fatte per lui. E tutti si meravigliavano”.
La persona liberata dall’ossessione diabolica si propone a Gesù di restare con Lui. Gesù, tuttavia, lo invita di ritornare a casa. In altri punti lo stesso Marco scrive che Gesù istituì il gruppo dei discepoli-apostoli perché essi “stessero con Lui”. (Mc 3, 13-19).
In questo punto noi troviamo proposta ed invito. Il liberato dal diavolo si propone come “apostolo”, cioè di “stare con Gesù”. Ma Gesù non lo invita. I dodici Egli invita. Nessuno di loro propone se stesso. “Non voi avete scelto me, ma io ho scelto voi” – dice Gesù (Gio 5.16). Anche oggi ci sono gliinvitati, essi non propongono se stessi, ma acconsentono all’invito.
Il dottore Ljubomir Maraković, cristiano laico, domandato da noi, suoi discepoli, perché egli non fosse sacerdote, rispose:
“Io mai ci ho pensato”.
Egli non fu invitato. Egli non propose sé stesso.
Ivan Golub
*********************************************************
POLA
Propozycja i zaproszenie
Marek, autor najmniejszej Ewangelii, dokładnie relacjonuje przypadek opętania przez diabła(Mar.5, 1-20). Ostatni fragment szczególnie zwrócił moją uwagę:
„Kiedy wsiadł do łodzi, prosił Go ten opętany wcześniej, żeby mógł zostać przy Nim. Nie pozwolił mu, lecz mu powiedział:,,Idź do swojego domu, do swoich. Opowiedz im, co Pan dla ciebie uczynił i jak okazał ci litość. Odszedł i zaczął rozgłaszać w Dekapolu, co Jezus dla niego uczynił. Wszyscy się dziwili.“ (Mar 5, 18-20)
Osoba uwolniona od opętania zaproponowała Jezusowi bycie z Nim. Jednak Jezus powiedział, żeby on szedł do domu. W innym miejscu ten sam Marek pisze, że Jezus ustanowił uczniów apostołami, żeby byli z Nim. I On nazywał ich według ich imienia (Mar 3, 13-19).
Znajdujemy tu propozycję i zaproszenie. Uwolniony od diabła proponuje siebie jako apostoła, żeby być z Jezusem. Ale Jezus go nie aprasza. On zaprasza dwunastu. Nikt z nich sam siebie nie proponował. ,,Wy nie wybieraliście Mnie, ale Ja was wybrałem“- mówi Jezus.
Apostołowie nadal istnieją w biskupach i w ich współpracownikach, kapłanch. Także dzisiaj oni są zaproszeni, oni nie proponują siebie samych, ale odpowiadają na zaproszenie.
Dr.Ljubomir Markowić, osoba świecka, pytany przez nas uczniów dlaczego nie jest kapłanem, odpowiedział:
,,Nigdy o tym nie myślałem“. On nie był zaproszony. On sam nie zaproponował siebie.
Ivan Golub
Powołanie Apostołów
Marek, autor pierwszej Ewangelii, pierwszy, powiedzielibyśmy biograf Jezusa mówi(Mar 3,13), że Jezus powołał Dwunastu, których nazwał Apostołami. W bardzo krótkim tekście zawarł wszystkie istotne
elementy: dlaczego powołał i w jakim celu:
,,Wszedł na górę i przywołał tych, których sam sobie wybrał. Poszli do Niego.Ustanowił Dwunastu i nazwał ich wysłannikami,(apostołami), aby byli przy Nim i aby ich wysyłać, by głosili orędzie i by mieli władzę wyrzucania demonów. Tak ustanowił Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr, i Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba (nadał im imię Boanerges, to znaczy Synowie Gromu)i Andrzeja, i Filipa, i Bartłomieja, i Tomasza, i Jakuba, i, syna Alfeusza, i Tadeusza, i Szymona Kananejczyka, i Judasza Iskariotę, tego właśnie, który go wydał“ (Mak 3, 13-19) ,,Jezus zaprosił tych, których sam chciał”. Być apostołem znaczy być zaproszonym. Według jakiej miary? Według miary Jezusa. I tych ,,których On chciał”. On nie zaprosił ich z powodu rodu. W Starym Testamencie ród kapłanów składał się z jednego z dwunastu rodów Izraela, ród Lewiego. Przez narodzenie stawano się kapłanem. W Nowym Testamencie apostołem staje się poprzez wybór przez Jezusa. I poprzez osobistą odpowiedź i przez wyświęcenie.
,,I oni przyszli do Niego”. Zaproszeni odpowiedzieli.Niektórzy mogli nie odpowiedzieć. Zaproszenie nie jest obowiązkiem, żeby zostać apostołem. Na to zaproszenie odpowiada się w sposób wolny. To jest deklaracja wolności.
W jakim celu Jezus powołał apostołów?
,,I On ustanowił Dwunastu, żeby byli z Nim“. Pierwszym postulatem jest, żeby byli z Jezusem. W jakim celu?Jak niewolnicy? Nie. On w czasie ostatniej wieczerzy powiedział:,,Nie nazywam was niewolnikami, ale przyjaciółmi“.
Apostołowie są przyjaciółmi Jezusa. Biskupi są następcami apostołów, kapłani są ich współpracownikami. W następstwie, kapłan jest przyjacielem Jezusa Chrystusa. Jego pierwszym i głównym zadaniem jest być z Jezusem. Kapłan jest przyjacielem Jezusa Chrystusa w specjalny sposób. W języku łacińskim jest termin: ,,amicus“- przyjaciel i ,,amicissimus“ – maksymalny przyjaciel. Każdy chrześcijanin jest
,,amicus Jesu“- przyjaciel Jezusa, a kapłan jest ,amicissimus Jesu”
-maksymalnym przyjacielem Jezusa.
Więc jaki był cel i dlaczego Jezus powołał apostołów Marek cytuje:
,,Aby ich wysłać i żeby nauczali“. Być wysłanym pochodzi od słowa greckiego apo-stello-ja wysyłam.Ich zadaniem jest być posłańcem Jezusa Chrystusa. ,,Dla Chrystusa jesteśmy posłani“ mówi Paweł. To odnosi się do następców apostołów biskupów i ich współpracowników – kapłanów.
Biskup musi głosić kazania – episcopum apported predicare . Jak łączyć cele ,,być z Nim“ i jak być posłanym. Czy możliwe jest jednocześnie i w tym samym miejscu realizowanie ,,bycie z Nim“ i być posłanym przez Jezusa Chrystusa. Możliwe. Jezus mówi: ,,Ja jestem z wami Aż do skończenia świata“ On zaprosił ich, żeby byli z nim, a oni odpowiedzieli, a teraz posyła ich ale jest z nimi tam dokąd idą.
Celem kapłana i jego zadaniem jest; być z Jezusem, żeby być posłanym przez Jezusa.
Jako rektor głównego diecezjalnego seminarium w Zagrzebiu (1969-1972) prowadziły mnie ewangeliczne słowa o zaproszeniu apostołów (Jezus). On powołał tych, których sam chciał; i oni przyszli do Niego. I On wybrał dwunastu, żeby oni byli z Nim, za aby On ich rozesłał do głoszenia kazań (Mak 3,13-14). W tym kontekście pytałem każdego kandydata do kapłaństwa, czy jesteś gotów, być z Jezusem jako wielki przyjaciel i być posłany, aby głosić kazania.
Ivan Golub
************************************************************
ANGLA
The establishment of the Apostles
Mark, the author of the first Gospel, the first, we could say, biographer of Jesus, says (Mk 3,13), that Jesus founded the Twelve, whom he called the Apostles. In a very short text he lists all the essential elements: whom he called and for what purpose:
„And he went up on the mountain, and called to him those whom he desired; and they came to him. And he appointed twelve, to be with him, and to be sent out to preach and have authority to cast out demons: Simon whom he surnamed Peter; James the son of Zebedee and John the brother of James, whom he surnamed Boanerges, that is, sons of thunder; Andrew, and Philip, and Bartholomew, and Matthew, and Thomas, and James the son of Alphaeus, and Thaddaeus, and Simon the Cananaean, and Judas Iscariot, who betrayed him.“ (Mk 3,13-19).
Jesus „called to him those whom he desired.“ To be an apostle means to be invited. According to what criteria? According to the criteria of Jesus, that is: „those whom he desired.“ He did not invite them because of their tribe. In the Old Testament, the priestly tribe was that of of Levi, one of the twelve tribes of Israel. They became priests by birth. In the New Testament, an Apostle is created by a choice, the choice of Jesus. And by a personal response, and by ordination.
„And they came to him.“ Those invited responded. There were also those who could not respond. An invitation to become an apostle is not a command. One responds to this invitation freely. The response is a declaration of freedom.
For what purpose did Jesus invite the apostles? „And he appointed twelve, to be with him.“ The first thing required of the Apostles is that they be with Jesus. For what purpose? As servants? No. At the last supper he told them: „I do not call you servants, but friends.“
The apostles are friends of Jesus. The bishops are successors of the apostles, priests are their collaborators. Therefore, the priest first and foremost is the friend of Jesus Christ. His first and main task is to be with Jesus. The priest is a friend of Jesus Christ in a special way. Latin has the terms „amicus“ (friend) and „amicissimus“ (best friend). Every Christian is an „amicus Iesu“ – a friend of Jesus -, and the priest is an „amicissimus Iesu“ – a best friend of Jesus.
Therefore, as the purpose for which Jesus founded the apostles, Mark has „to be sent out to preach.“ The idea of being sent can be found in the name „apostle“ because it comes from the Greek word „apo-stello“ – I send. Their task is to be the ones sent by Jesus Christ. „We are ambassadors for Christ“, says Paul. This applies to the successors of the apostles, to bishops and to priests, their collaborators. The bishop must preach – „episcopum opportet praedicare“.
How can the objectives „to be with him“ and „to be sent“ be linked? Is it possible at the same time and place „to be with“ Jesus and „to be sent by“ Jesus Christ. It is possible. Jesus said: „I am with you until the end of the world.“ He invited them to be with him, and they answered, and now he sends them out, but he is with them wherever they go.
The purpose of the priest and his mission is: To be with Jesus, in order to be sent by Jesus. As the rector of the archdiocesan major seminary in Zagreb (1969-1972) I was guided by the words of the invitation to the apostles in the gospel: „(Jesus) called to him those whom he desired; and they came to him. And he appointed twelve, to be with him, and to be sent out to preach „ (Mk 3,13-14). In this context, I asked each candidate for ordination if they were ready „to be with Jesus“ as a best friend and to be sent to preach.
Ivan Golub
An offer and an invitation
Mark, the writer of the shortest gospel, reported in detail on a case of possession by demons (Mk 5, 1-20). The last lines in particular caught my attention: „As (Jesus) was getting into the boat, the man who had been possessed by demons begged him that he might be with him. But he refused, and said to him: „Go home to your friends, and tell them how much the Lord has done for you, and how he has had mercy on you.“ And he went away and began to proclaim in the Decapolis how much Jesus had done for him; and all men marveled.“ (Mk 5,18-20).
The person released from possession offers himself to Jesus in order to be with him. Jesus, however, tells him to go home. Elsewhere, the same evangelist writes that Jesus established the disciples as apostles that they might be with him. And he called them by name (Mk 3, 13-19).
Here we find both an offer and an invitation. The one freed of possession by demons offers to become „an apostle“ in order to be with Jesus. But Jesus did not invite him. It was the Twelve whom he invited. They themselves did not offer themselves: „You did not choose me, but I have chosen you“ says Jesus.
The apostles still exist in the bishops and their collaborators, the priests. Today, too, they are invited, they themselves do not offer themselves; instead, they respond to a call. Dr Ljubomir Marakovic, a layman, was asked by us, his students, why he was not a priest. He replied: „I never thought about it.“
He was not invited. He himself did not offer himself.
Ivan Golub
***************************************************
KATALUNA
Elecció dels dotze Apòstols.
Marc, l’ autor del primer Evangeli, el primer, diguem, biògraf de Jesús, diu (Marc 3, 13) que Jesús va fer establir un grup de dotze homes que va anomenar els Apostols.
En un text molt curt, ell anomena dos elements essencials:
A qui va invitar Jesús i amb quin objectiu.
“Llavors se’n pujà a la muntanya, hi convocà els qui Ell va voler i ells van venir cap a Ell. I constituí els dotze, a qui va anomenar apòstols, perquè s’ estiguessin amb Ell i per enviar-los a predicar, amb poder d’ expulsar dimonis. Va constituir, doncs, els Dotze: Simó- al qual imposà el sobrenom Pere- ; Jaume, fill de Zebedeu i Joan, el seu germà- als quals imposà el nom Boanerges, és a dir Fills del tro-, Andreu i Felip, Bertomeu i Mateu, Tomàs i Jaume, el fill d’ Alfeu, Tadeu i Simó el Zelota, i també Judas, l’ Iscariot, el mateix qui el va trair.” (Marc 3, 13-19).
“Jesús convocà els qui ell va voler.” Ser apòstol significa ser invitat. Segons quina mesura? Segons la mesura de Jesús. I això és “els qui Ell va voler.” Ell no els va cridar segons la tribu. A l’ Antic Testament la tribu dels sacedots era una de les dotze tribus d’ Israel, la tribu de Leví. Hom era sacerdot per naixement. Al Nou Testament hom es fa apòstol per elecció, l’ elecció de Jesús. I per resposta personal i ordenació.
“I ells vingueren cap a Ell.” Els cridats van respondre. Podien també no respondre. La invitació a ser apòstol no suposa cap obligació. A la invitació hom respon lliurement. La resposta és una declaració de llibertat.
Amb quin objectiu Jesús invita els apòstols? “I Ell constituí els Dotze perquè s’ estiguessin amb Ell.” En primer lloc hi ha l’ exigència d’ estar amb Jesús. Com a esclaus? No. Ells els digué al darrer sopar: “No us dic esclaus, sino amics.”
Els apòstols són amics de Jesús. Els bisbes són els successors del apòstols, els sacerdots són llurs col·laboradors. Per tant el sacerdot en primer lloc és l’ amic de Jesús Crist. La seva primera i principal tasca és estar amb Jesús. El sacerdot és amic de Jesús d’ un manera especial. En llatí hi ha el mot “amicus”, amic, i “amicissimus”, amic molt amic, amic màxim. Cada cristià és “amicus Iesu”, amic de Jesús, i el sacerdot és “amicissimus Iesu”, amic més íntim.
Tot seguit, com a objectiu pel qual Jesús establí el grup del Apòstols, Marc cita “per a enviar-los a predicar.” El significat de la paraula apòstol és “ser enviat”. Aquesta paraule ve del grec “apo-stello” (Jo envio) La seva tasca és ser enviat per Jesús “Per Crist hem estat enviats”, diu Sant Pau. Això pertoca els successors dels apòstos, els bisbes i llurs col·laboradors, els sacerdots.
“El bisbe ha de predicar-episcopum opportet praedicare-”
Com lligar els objectius “estar amb Ell” i “ser enviat”?
És possible al mateix temps i lloc fer realitat l’ “estar amb Ell” i el “Ser enviat per Jesús Crist”? Sí, ho és. Jesús digué: “Jo sóc amb vosaltres fins a l’ acabament del món.” Ell els va invitar a ser amb Ell vagin on vagin.
L’ objectiu del sacerdot i la seva tasca és:
Estar amb Jesús per a ser enviat per ell.
Com a rector  de la diocesi principal del gran seminari de Zagreb (1969-1972), em van guiar les paraules de l’ Evangeli sobre la invitació als apòstols “i cridà a aquells qui va voler; i ells hi van venir. I Ell en trià dotze, a qui va anomenar apòstols, perquè fossin amb Ell i perquè Ell els enviés arreu per a predicar”
En aquell context, jo vaig preguntar a cada candidat al sacerdoci: Estàs disposat a “estar amb Jesús” com a amic més gran i a “ser enviat a predicar”?
Ivan Golub
Proposta i invitació
Marc, l’ autor de l’ Evangeli més curt, explica detalladament sobre el cas de l’ endimoniat (Marc 5, 1-20. L’últim fragment em va cridar l’ atenció especialment:
“Quan ja s’ embarcava, l’ ex-endimoniat li pregava que el deixés estar-se amb Ell.
Però Jesús no s’ hi va avenir, sino que li digué:
Vés- te’n a casa teva, amb els teus i anuncia’ls tot això que el Senyor t’ ha fet, en compadir-se de tu.
Se’ n va anar, doncs, i es posà a proclamar per la Decàpolis tot el que Jesús li havia fet.  I tot n’ estaven meravellaven.” (Marc 5, 18-20)
La persona alliberada de la possessió vol quedar-se amb Jesús. Tanmateix Jesús li diu que vagi a casa. En altre passatge el mateix Marc escriu que Jesús va triar d’ entre els deixebles apostols perquè estiguin amb Ell. I els va cridar pel seu nom (Marc 3, 13-19)
Aquí trobem proposta i invitació. L’ alliberat del diable es es proposa ell mateix com a apòstol, estar amb Jesús. Però Jesús no l’ invita.
Als dotze els invita Ell. Cap d’ ells ho va demanar: “No m’ heu triat vosaltres a mi, sino que Jo us he triat.”- diu Jesús.
Els apòstols segueixen existint en el bisbes i llurs col·laboradors, els sacerdots. També avui són elegits, invitats, ells no no s’ hi presenten ells mateixos, sino que responen a la crida.
El Dr. Ljubomir Marakovic, laic, preguntat per nosaltres, els seus alumnes, per què ell no és sacerdot, va respondre:
“Mai hi he pensat sobre això.”
Ell no fou cridat. Ell mateix no va proposar-se.
Ivan Golub
*******************************************************
PORTUGALA
A constituição dos Apóstolos
Marcos, o autor do primeiro Evangelho, o primeiro, digamos, biógrafo de Jesus, diz (Mc 3,13) que Jesus fundou o grupo dos Doze, que ele chamou de Apóstolos. Num texto bem breve ele lista todos os elementos essenciais: quem Ele chamou e qual o objetivo:
„Jesus subiu ao monte e chamou os que desejava escolher. E foram até ele. Então Jesus constituiu o grupo dos Doze, para que ficassem com ele e para enviá-los a pregar, com autoridade para expulsar os demônios. Constituiu assim os Doze: Simão, a quem deu o nome de Pedro; Tiago e João, filhos de Zebedeu, aos quais deu o nome de Boanerges, que quer dizer ‘filhos do trovão’; André, Filipe, Bartolomeu, Mateus, Tomé, Tiago, filho de Alfeu, Tadeu, Simão o cananeu, e Judas Iscariotes, aquele que depois o traiu.“ (Mc 3,13-19).
„Jesus chamou os que desejava escolher.“ Ser apóstolo significa ser chamado. Segundo quais padrões? Segundo os padrões de Jesus. E isso é „os que desejava escolher.“ Ele não os chama por causa da raça. No Antigo Testamento a raça de sacerdotes formava uma das doze raças de Israel, a raça dos Levitas. Pelo nascimento alguém se tornava sacerdote. No Novo Testamento alguém se torna apóstolo pela escolha, pela escolha de Jesus. Tanto pela resposta pessoal quanto pela ordenação.
„E foram até ele.“ Os chamados responderam. Alguns puderam também não responder. Um chamado para se tornar apóstolo não é uma obrigação. A este chamado se responde livremente. A resposta é uma declaração de liberdade.
Para que objetivo Jesus chamou os apóstolos?
„Então Jesus constituiu o grupo dos Doze, para que ficassem com ele.“ Primeiro, dos apóstolos é exigido que eles fiquem com Jesus. De que modo? Como escravos? Não. Ele disse a eles na última ceia:
„Eu não os chamo escravos, mas sim amigos.“
Os apóstolos são amigos de Jesus. Os bispos são sucessores dos apóstolos, os sacerdotes são os seus colaboradores. Em consequência, o sacerdote em primeiro lugar é o amigo de Jesus Cristo. Sua primeira e principal tarefa é ficar com Jesus. O sacerdote é amigo de Jesus Cristo de um modo especial. Em latim existem os termos amicus (amigo) e amicissimus (máximo amigo). Todo cristão é amicus Iesu (amigo de Jesus) e o sacerdote é amicissimus Iesu (máximo amigo de Jesus).
Em consequência, sobre o objetivo para o qual Jesus fundou o grupo dos apóstolos, Marcos cita que é „para enviá-los a pregar“. Ser enviado encontra-se no nome apóstolo pois este vêm da palavra gregaapo-stello (eu envio). Sua tarefa é ser enviado por Jesus Cristo. „Por Cristo nós somos enviados,“ diz Paulo. Isso compreende os sucessores apostólicos, os bispos, e os colaboradores episcopais, os sacerdotes. „O bispo deve pregar – episcopum opportet praedicare.“ Como ligar os objetivos de ‘ficar com ele’ e ser enviado?“ É possível ao mesmo tempo e no mesmo local realizar o ‘ficar com Jesus’ e o ‘ser enviado por Jesus Cristo?“ Sim, é possível. Jesus disse: „Eu estarei com vocês até o fim do mundo“. Ele os chamou para ficarem com Ele, eles responderam e agora Ele os envia com o fato de que Ele está com eles aonde quer que eles forem.
O objetivo e a tarefa do sacerdote são: Ficar com Jesus para ser enviado por Jesus.
Como reitor do seminário maior da Arquidiocese de Zagreb (1969-1972), me serviram como guia as palavras evangélicas sobre o chamado aos apóstolos: „[Jesus] chamou os que desejava escolher. E foram até ele. Então Jesus constituiu o grupo dos Doze, para que ficassem com ele e para enviá-los a pregar“ (Mc 3,13-14). Neste contexto eu perguntei a cada candidato ao sacerdócio se ele está pronto para „ficar com Jesus“ como um grande amigo e ser enviado para pregar.
Ivan Golub
Proposta e convite
Marcos, o autor do Evangelho mais curto, reporta detalhadamente sobre o caso daquele possuído pelo demônio curado por Jesus (Mc 5, 1-20). O último fragmento me chamou a atenção em especial:
„Enquanto Jesus entrava de novo na barca, o homem que tinha sido endemoninhado pediu-lhe que o deixasse ficar com ele. Jesus, porém, não deixou. E, em troca, lhe disse: ‘Vá para casa, para junto dos seus, e anuncie para eles tudo o que o Senhor, em sua misericórdia, fez por você.’ Então o homem foi embora e começou a pregar pela Decápole tudo o que Jesus tinha feito por ele. E todos ficavam admirados.“ (Mc 5,18-20).
A pessoa libertada da possessão se oferece a Jesus para ficar com Ele. Jesus entretanto diz que ele deve ir para casa. Em outro lugar Marcos escreve que Jesus constituiu os discípulos como apóstolos para que eles fiquem com Ele. E Ele chamou-os pelo nome (Mc 3, 13-19).
Aqui encontramos tanto uma proposta quanto um chamado. O homem libertado do poder do demônio se oferece para ser „apóstolo“, para estar com Jesus. Mas Jesus não o chama.
Ele chama aos Doze. Nenhum deles se ofereceu: „Não foram vocês que me escolheram, mas eu que os escolhi.“ – diz Jesus.
Os apóstolos continuam existindo nos bispos e nos seus colaboradores, os sacerdotes. Também hoje eles são chamados, eles não se oferecem, mas respondem ao chamado.
Dr. Ljubomir Maraković, leigo, quando perguntado por nós, seus alunos, o porquê de ele não ser sacerdote, respondeu:
„Eu nunca pensei nisso.“
Ele não foi chamado. Ele não se ofereceu.
Ivan Golub
*********************************************
FRANCA
L’établissement des Apôtres
Marc, le rédacteur du premier Evangile, dont on pourrait dire qu’il fut le biographe de Jésus, dit que Jésus  fondit le groupe des „Douze“ (Mar 3,13) qu’il nomma les Apôtres. Dans un texte très court, il dresse la liste de tous les éléments essentiels: quels  sont ceux qui ont été appelés et dans quel but.
„Jésus gravit la montagne, et appela ceux qu’il voulait et ils allèrent auprès de lui. C’est ainsi qu’il créa les ‘Douze’ (qu’il nomma aussi apôtres) pour qu’ils soient avec lui; il voulait les envoyer prêcher et qu’ils aient autorité pour chasser les démons. Il établit donc les Douze : Simon, à qui il imposa le nom de Pierre; Jacques,  fils de Zébédée, et Jean, frère de Jacques – il leur imposa le nom de Boanergués, ce qui veut dire: fils du tonnerre -; André, Philippe, Barthélémy, Matthieu, Thomas, Jacques fils d’Alphée, Thaddée, Simon le Cananéen, et Judas Iscariote, celui-là même qui allait le livrer“. (Marc 3,13-19)
„Jésus appela ceux qu’il voulait.“ Etre apôtre, cela signifie être appelé. Selon quels critères? Selon les critères de Jésus. C’est simplement „ceux qu’il voulait“. Il ne les choisit pas en raison de leurs origines ancestrales. Dans l’Ancien Testament, la lignée sacerdotale constituait une des douze tribus d’Israël: la lignée de Lévi. On devenait prêtre par naissance. Dans le Nouveau Testament, on devient apôtre par un choix, le choix de Jésus. Et par une réponse personnelle suivie de l’ordination.
„Et ils allèrent auprès de lui.“ Ceux qui ont été appelés ont répondu. Certains pouvaient aussi ne pas répondre. L’invitation à devenir apôtre n’est pas une obligation. A cette invitation, on répond librement. La réponse est une déclaration de liberté.
Dans quel but Jésus a-t-il créé les „Douze“?
Il créa les Douze „pour qu’ils soient avec lui“.
Tout d’abord, il est exigé des apôtres qu’ils soient avec Jésus. Dans quelle intention ? Pour qu’ils soient des serviteurs? Non. Il leur a dit au cours de la Cène:
„Je ne vous appelle pas serviteurs mais amis.“
Les apôtres sont les amis de Jésus. Les évêques sont les successeurs des apôtres, les prêtres sont leurs collaborateurs. Par conséquent, le prêtre est avant tout l’ami de Jésus-Christ. Sa tâche première et principale est d’être avec Jésus. Le prêtre est l’ami de Jésus d’une façon spéciale. Dans la langue latine, il existe le terme ‘amicus – ami’ et aussi ‘amicissimus – ami maximal’. Tout chrétien est ‘amicus Iesu – ami de Jésus’, et le prêtre est ‘amicissimus Iesu – ami maximal de Jésus.’
Ensuite, pour ce qui concerne le but dans lequel Jésus a créé les apôtres, Marc indique „pour les envoyer prêcher“. Le mot „envoyé“ se retrouve dans le mot „apôtre“, car il vient du grec „apo-stello: j’envoie“. Leur tâche est d’être des envoyés de Jésus-Christ. „C’est pour le Christ que nous sommes envoyés.“ dit Saint Paul. Cela concerne les évêques, successeurs des apôtres et les collaborateurs des évêques, les prêtres. „L’évêque doit prêcher – episcopu opportet praedicare“.
Comment rendre compatibles les deux choses : „être avec lui“ et „être envoyé“? Est-il possible de réaliser en même temps et au même endroit le fait d’ „être avec Jésus“ et d’ „être envoyé par Jésus“?
Oui, en effet, c’est possible. Jésus a dit : „Je suis avec vous jusqu’à la fin du monde.“ Ils les invitent à être avec lui, et ils répondent à cette invitation, et voici que  maintenant il les envoient, mais, en fait, il est toujours avec eux où qu’ils aillent.
La raison d’être du prêtre, ainsi que la tâche qui lui incombe, c’est d’être avec Jésus pour être envoyé par Jésus.
En tant que recteur du grand séminaire de l’Archidiocèse de Zagreb (1969-1972), je me suis laissé guider par les paroles de l’évangile concernant l’appel de Jésus pour ses apôtres.
„Il appela ceux qu’ils voulaient; et ils allèrent près de lui. Et il en choisit douze pour qu’ils soient avec lui, pour les envoyer prêcher (Mar 3,13-14)“. C’est dans ce contexte que j’ai demandé à chaque candidat au sacerdoce, s’il était prêt à „être avec Jésus“, en tant que grand ami, et à être envoyé pour prêcher.
Ivan Golub
Proposition et  invitation
Marc, le rédacteur de l’évangile le plus court, rapporte en détail le cas d’un possédé du démon (Mar 5, 1-20). La dernière partie a particulièrement attiré mon attention:
„Comme Jésus remontait dans la barque, l’ancien démoniaque insista beaucoup pour rester avec lui. Mais Jésus ne le permit pas; il lui dit:“ Rentre plutôt chez toi, dans ta famille, et raconte-leur tout ce que le Seigneur a fait pour toi, et comment il a eu pitié de toi. „L’homme s’éloigna et se mit à proclamer en  Décapole tout ce que Jésus avait fait pour lui; ils en étaient tous stupéfaits.“ (Mar 5,18-20).
La personne libérée de la possession démoniaque se propose à Jésus pour être avec lui. Cependant Jésus lui demande de rentrer chez lui. Dans un autre passage, le même Marc écrit que Jésus établit les apôtres pour qu’ils soient avec lui. Et ils les appela par leur nom (Mar 3, 13-19).
Ici nous trouvons et proposition et invitation.
Le libéré du démon se propose pour être „apôtre“, pour être avec Jésus. Mais Jésus ne l’invite pas.
Ce sont les Douze qu’il invite. Aucun d’entre eux ne s’est  proposé: „Vous ne m’avez pas choisi, c’est moi qui vous ai choisis“ dit  Jésus.
Les apôtres continuent d’exister dans les évêques et leurs collaborateurs, les prêtres. Aujourd’hui encore, ils sont invités: ils ne se proposent pas d’eux-mêmes, mais ils répondent à un appel.
Le Docteur Ljubomir Maraković, un laïc à qui nous demandions, nous, ses élèves, pourquoi il n’était pas prêtre, nous répondit:
„Cela ne m’est  jamais venu à l’idée.“
Il n’ avait pas été invité. Et de lui-même, il ne s’est pas proposé.
Ivan Golub
***************************************************
GERMANA
Die Einsetzung der Apostel
Markus, der Verfasser des ersten Evangeliums, der erste Biograf Jesu, wie wir auch sagen könnten, sagt (in Mk 3,13), dass Jesus die Zwölf einsetzte, die er „Apostel“ nannte. In einem sehr kurzen Text führt er alle wesentlichen Elemente an: wen er berief und mit welchem Ziel:
„Jesus stieg auf einen Berg und rief die zu sich, die er erwählt hatte, und sie kamen zu ihm. Und er setzte zwölf ein, die er bei sich haben und die er dann aussenden wollte, damit sie predigten und mit seiner Vollmacht Dämonen austrieben. Die Zwölf, die er einsetzte, waren: Petrus – diesen Beinamen gab er dem Simon -, Jakobus, der Sohn des Zebedäus, und Johannes, der Bruder des Jakobus – ihnen gab er den Beinamen Boanerges, das heißt Donnersöhne -, dazu Andreas, Philippus, Bartholomäus, Matthäus, Thomas, Jakobus, der Sohn des Alphäus, Thaddäus, Simon Kananäus und Judas Iskariot, der ihn dann verraten hat.“ (Mk 3,13-19)
„Jesus lud die ein, die er selbst wollte.“ Apostel sein bedeutet, eingeladen sein. Nach wessen Maßstab? Nach Jesu Maßstab, und das heißt „die er wollte“. Er lädt sie nicht wegen ihrer Abstammung ein. Im Alten Testament bildet der Priesterstamm einen der zwölf Stämme Israels, den Stamm Levi. Man wird Priester durch Geburt. Im Neuen Testament wird man Apostel durch Erwählung, die Auserwählung durch Jesus. Und durch die persönliche Antwort und die Priesterweihe.
„Und sie kamen zu Ihm.“ Die Eingeladenen antworteten. Jemand könnte auch nicht antworten. Die Einladung, Apostel zu werden, ist keine Verpflichtung. Auf diese Einladung antwortet man frei. Die Antwort ist eine Erklärung der Freiheit.
Mit welchem Ziel lud Jesus die Apostel ein?
„Und er setzte die Zwölf ein, damit sie bei Ihm seien.“ Erstens wird von den Aposteln gefordert, dass sie bei Jesus sind. Wozu? Als Sklaven? Nein. Er sagte beim letzten Abendmahl zu ihnen: „Ich nenne euch nicht Sklaven, sondern Freunde.“
Die Apostel sind Freunde Jesu. Die Bischöfe sind Nachfolger der Apostel, die Priester sind ihre Mitarbeiter. Folglich ist der Priester in erster Linie ein Freund Jesu Christi. Seine erste und wichtigste Aufgabe ist, bei Jesus zu sein. Der Priester ist Freund Jesu Christi auf besondere Weise. In der lateinischen Sprache gibt es die Begriffe „amicus“ – Freund – und „amicissimus“ – bester Freund. Jeder Christ ist „amicus“ Jesu – Freund Jesu, der Priester aber ist „amicissimus“ Jesu – bester Freund Jesu.
Als Ziel, wozu Jesus die Apostel einsetzt, zitiert Markus: „um sie auszusenden, damit sie predigten“. Gesandt sein besagt schon der Name „Apostel“, denn er kommt von dem griechischen Wort „apo-stello“ – „ich sende“. Ihre Aufgabe ist, gesandt zu werden von Jesus Christus. „Wir sind Gesandte Christi“, sagt Paulus. Das betrifft auch die Nachfolger der Apostel, die Bischöfe und ihre Mitarbeiter, die Priester. „Der Bischof muss verkündigen“ – „episcopum opportet praedicare“. Wie kann man nun die beiden Ziele „bei Ihm sein“ und „von Jesus Christus gesandt werden“ miteinander verbinden? Kann man beides zugleich verwirklichen? Das ist möglich. Jesus sagt: „Ich bin bei euch bis ans Ende der Welt.“ Er lud sie ein, bei Ihm zu sein; sie antworteten, und nun sendet er sie, aber mit der Zusage, dass Er bei ihnen sein wird, wohin sie auch gehen.
Das Ziel des Priesters und seine Aufgabe ist: Bei Jesus sein, um von Jesus gesandt zu werden.
Als Rektor des Großen Seminars der Erzdiözese Zagreb (1969-1972) leiteten mich diese Worte des Evangeliums über die Berufung der Apostel.
Er rief die zu sich, die er bei sich haben wollte, und sie kamen zu ihm. Und er erwählte zwölf, damit sie bei ihm seien und damit er sie aussende zu predigen (Mk 3,13f). In diesem Kontext fragte ich jeden Priesteramtskandidaten: Bist du bereit „bei Jesus zu sein“ als sein bester Freund und „gesandt zu werden zu verkündigen“?
Ivan Golub
Vorschlag und Einladung
Markus, der Verfasser des kürzesten Evangeliums, berichtet ausführlich über den Fall einer Besessenheit durch den Teufel (Mk 5,1-20). Dabei erweckte der letzte Textabschnitt unsere Aufmerksamkeit:
„Als er (Jesus) ins Boot stieg, bat ihn der Mann, der zuvor von den Dämonen besessen war, bei ihm bleiben zu dürfen. Aber Jesus erlaubte es ihm nicht, sondern sagte: Geh nach Hause, und berichte deiner Familie alles, was der Herr für dich getan und wie er Erbarmen mit dir gehabt hat. Da ging der Mann weg und verkündete in der ganzen Dekapolis, was Jesus für ihn getan hatte, und alle staunten.“ (Mk 5,18-20)
Die Person, die von der Besessenheit befreit worden war, bittet Jesus, bei Ihm bleiben zu dürfen. Jesus jedoch schickt ihn nach Hause. An einer anderen Stelle schreibt Markus, dass Jesus die Jünger als Apostel einsetzte, damit sie bei Ihm seien. Und er berief sie namentlich. (Mk 3,13-19)
Hier ist von einem Vorschlag und von einer Einladung die Rede. Der vom Teufel Befreite schlägt sich selbst als „Apostel“ vor; er will bei Jesus bleiben. Aber Jesus beruft ihn nicht. Die Zwölf lädt er ein. Keiner davon hat sich selbst vorgeschlagen: „Nicht ihr habt mich erwählt, sondern ich habe euch erwählt“, sagt Jesus.
Die Apostel wirken weiter in den Bischöfen und ihren Mitarbeitern, den Priestern. Auch heute werden sie eingeladen; sie schlagen sich nicht selbst vor, sondern sie antworten auf einen Ruf.
Dr. Ljubomir Marakovic, ein Laie, wurde von uns, seinen Schülern, gefragt, warum er kein Priester sei, und er antwortete:
„Darüber habe ich nie nachgedacht.“
Er war nicht berufen. Und er selbst schlug sich nicht vor.
Ivan Golub
********************************************************************************